Voor wie liever luistert dan leest? Je vindt ons ook op spotify.
Marijne, first things first, wie ben jij in een notendop?
Ik ben Marijne, 24 jaar en geef in het dagelijks leven les in de lagere school. Daarbuiten ben ik vooral body positivity-activiste, zowel online als offline. Ik schrijf er artikels over, wordt gevraagd voor panelgesprekken en met mijn posts op Instagram probeer ik mensen vooral bewust te maken van hoe het is om als dikke vrouw in een maatschappij te leven waarin slank zijn de norm is. Achter de naam ‘Pizzahorror’ hoef je niet te veel te zoeken: toen ik 13 was, was pizza mijn lievelingseten en horror mijn lievelingsfilmgenre.
Body positivity, wat is dat eigenlijk?
Daarvoor moeten we terug naar de jaren ’60. De beweging ontstond toen verschillende vrouwen op straat kwamen tegen het onrecht dat hen werd aangedaan, zowel wat hun huidskleur als hun lichaam betrof. Dikke vrouwen, zwarte vrouwen, joodse vrouwen, noem maar op, verzamelden zich en gingen bijvoorbeeld dieetboeken verbranden als protest.
Net zoals het feminisme heeft de beweging verschillende golven gekend. Anno 2022 is het er eentje voor alle lichamen, die wil tonen dat je van je lichaam moet houden. Al zijn er binnen de beweging ook verschillende strekkingen. Er zijn bijvoorbeeld mensen die specifiek voor de minderheidsgroepen willen strijden, zoals mensen met een niet witte huidskleur, personen met een beperking, dikke mensen enzovoort. Ondertussen is het ook voornamelijk een socialmediamovement.
Ik wist inderdaad niet dat het al zo lang bestond. Naar mijn gevoel is het pas de laatste jaren populair aan het worden, klopt dat?
Ja, en dan vooral sinds 2015 met de opkomst van Instagra. Zoek de hashtag #bodypositivity maar eens op: die heeft ondertussen meer dan 10 miljoen hits. Er wordt dus veel rond gepost, al vind ik het zelf dan weer belangrijk dat mensen de achtergrond ervan kennen.
Body positivity gaat dus over alle lichamen aanvaarden. Toch hoor ik dat er binnen de beweging meer mensen beginnen te spreken over ‘fat acceptance’. Waarom wordt dat losgetrokken van body positivity?
Sommige dikke mensen voelen zich niet meer thuis en/of veilig in de beweging. Want er heerst toch nog een stigma op gewicht: je mag wel body positive zijn, maar je mag niet te dik zijn. Daarom gaan zij expliciet op de barricaden staan voor ‘fat acceptance’ of ‘dikactivisme’. We willen dat dik zijn genormaliseerd wordt op maatschappelijk niveau. We willen laten zien dat er niets mis mee is en dat jammer genoeg de perceptie die de maatschappij over dik zijn heeft, niet strookt met de realiteit.
Wij gebruiken net zoals jij het woord ‘dik’, waarom is dat zo belangrijk?
Ik en veel andere activisten met mij gebruiken de term ‘dik’ om onszelf te beschrijven. We doen dat op een neutrale manier, net zoals wanneer je over iemand zegt dat die blond haar heeft, of rood, zoals ik. Het werd jammer genoeg zo lang als scheldwoord gebruikt. Ook ik kreeg vaak “dikke koe” te horen toen ik werd gepest. Voor mij is het een verademing om te kunnen zeggen dat ik dik ben, zonder dat er een waardeoordeel aan vasthangt.
Sommige mensen vinden het door die ingeburgerde negatieve connotatie ongemakkelijk om het woord ‘dik’ te gebruiken en verzinnen er andere woorden voor zoals ‘chubby’ of ‘fluffy’, maar waarom zou je daar andere woorden voor verzinnen? Dat doe je voor ‘slank’ ook niet.
Welke invloed heeft social media volgens jou gehad op houden van je lichaam en dik zijn accepteren? Hoe komt het dat we zo geobsedeerd zijn door ons lichaam, ligt dat ook aan social media?
Toen ik jonger was, kocht ik de Joepie en daarin waren alle meisjes en vrouwen superslank. Dat was ‘maar’ een boekje. Op sociale media zie je dat perfecte plaatje voortdurend. Influencers, Kardashians, noem maar op. Zoveel jongeren en volwassenen spiegelen zich daaraan, waardoor ze zich zo slecht in hun vel voelen omdat zij daar niet aal voldoen. De boodschap is overal hetzelfde: je bent pas gelukkig als je in maatje 34 of 36 past en heb je dat niet, dan moet je aan jezelf werken.
Ik denk dat we nog meer nood hebben aan mensen die oprecht en kwetsbaar zijn. Die letterlijk geen filter gebruiken. En die laten zien dat jouw geluk niet afhangt van je kledingmaat. Dat is toch de feedback die ik van mijn volgers krijg. Ze vinden het fijn om mij in de zomer in bikini te zien. En om te lezen dat ik een lief heb, want sommigen denken dat dat voor hen niet is weggelegd omwille van hun lichaam. Die herkenbaarheid zit hem in de kleine dingen.
Er verschijnen al meer zo’n rolmodellen dan vroeger. Denk je dat er nog veel werk aan de winkel is?
Dat hangt ervan af wie je nu al volgt. Mijn Instagrambubbel is bijvoorbeeld superpositief en superdivers. Ik volg mensen met verschillende huidskleuren, vormen, beperkingen, aandoeningen, noem maar op. Ik vind dat een verrijking want dat reflecteert hoe onze maatschappij is. Ik wil dat mijn Instagram een representatie van de echte wereld is.
Volg je veel accounts die afvallen en gewichtsverlies promoten? Stel jezelf dan de vraag: inspireert deze boodschap mij echt? Of straf ik mezelf met ernaar te kijken omdat ik vind dat ik er ook zo moet uitzien?
Een account dat ik graag volg is Fatties and Feelings. Zij maakt artwork met verschillende lichaamsvormen. En op een mindere dag helpt haar kunst me om mezelf liever te zien.
Andere accounts zijn:
Maïté van Mightystardust
en Tess van Tess Holiday
Een opmerking die we vaak horen is: body positivity promoot obesitas. Hoe kijk jij daarnaar?
Ik vind dat van de pot gerukt. Als er – in een zeldzaam geval – een plussize model op de cover van een magazine verschijnt, dan luidt het verdict meteen: zij promoot obesitas. Maar waarom? Een dik persoon op de cover betekent niet dat hij of zij jou met de vinger wijst en zegt dat jij nu elke dag naar de McDonalds moet. Net zoals een slank persoon op de cover niet betekent dat hij of zij anorexia promoot.
Je zal mij nooit horen zeggen dat je moet stoppen met sporten of gezond eten. Ik wil net dat je de balans vindt in eten en dat je sport op de manier die voor jou goed voelt, ongeacht wat dat is. Ook niet sporten omdat dat niet lukt is helemaal oké. Iemand die van zichzelf houdt, promoot geen obesitas.
Een andere mythe die we vaak horen is: dikke mensen zijn ongezond.
Aan iemands uiterlijk kan je onmogelijk zien of die persoon al dan niet gezond is. Ik sport graag bij BIBI en heb een evenwichtige levensstijl en ben toch zwaarder. Terwijl de huisgenoot van mijn vriend een bonenstaak is die elke dag bij de snackbar een kebab gaat halen. Niemand zal hem daarop aanspreken, net omdat hij zo mager is. Maar doe ik dat? Dan krijg ik opmerkingen als: “Jij moet op je voeding letten. Jij moet meer bewegen. Zou je dat nog wel eten?”
Je gewicht bepaalt je gezondheid niet. Je genen spelen een belangrijke rol, je levensstijl, hoe je bent opgegroeid, hoe je met eten en beweging omgaat, … Er spelen zoveel zaken mee waar jij als persoon niets aan kan doen. Om mezelf als voorbeeld te nemen: zelfs al zou ik 5 keer per week sporten, dan nog zou ik waarschijnlijk hetzelfde lichaam hebben.
Heel wat van onze klanten trekken naar de dokter met bijvoorbeeld kniepijn en komen terug met een dieetvoorschrift als magische oplossing. We merken dat ze daarvan in de war raken, want die dokter is toch een expert. Heb jij tips om daarmee om te gaan?
Zo’n gevallen zijn heel pijnlijk. Meestal hebben die mensen al heel wat werk verzet om zichzelf liever te zien en dan krijgen ze bij de dokter toch weer die stempel opgedrukt. Ik vind de actie Dik bij de Dokter van de Nederlandse vereniging Dikke vinger heel fijn. Zij hebben tal van tools voor patiënten, waaronder een infobundel met tips. Zoals: breng een vriend, familielid of partner mee bij wie jij je goed voelt als je denkt dat je niet assertief genoeg bent om op dat moment iets te zeggen. Of vraag de dokter: “Zou je dit ook voorstellen aan iemand die wél slank is?”
Je sport nu bij BIBI. Heb je in het verleden slechte sportervaringen gehad? Hoe voel je je hier bij ons en waarom kan je je vinden in onze visie en missie?
Ik ben best groot en was altijd al zwaarder. Aan de lessen lichamelijke opvoeding op school heb ik horrorherinneringen overgehouden. Ik werd altijd als laatste gekozen, oefeningen lukte me niet, noem maar op. Ook in de gewone fitness werd ik aangestaard door alle slanke mensen die er al sportten. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik de eerste keer bij BIBI heel spannend vond.
Ik heb lang getwijfeld, maar tijdens mijn eerste sessie voelde ik me meteen welkom. Ik werd er warm onthaald, er werd naar mijn vorige ervaringen gekeken en hoe we die konden verbeteren. Jullie zeiden me niet hoeveel kilo ik binnen enkele maanden moest verliezen of hoeveel ik moest kunnen deadliften, maar jullie wilden me mijn lichaam terug leren kennen en me opnieuw leren genieten van sport. Daardoor zie ik sporten niet meer als straf, wel als een me-time-moment. Nu heb ik een plek waar ik kan thuiskomen, waar ik mijn matje uitrol, mijn oefening doe en daarna voldaan naar huis ga.
Hoe heb jij die spannende stap naar BIBI durven te zetten? Hoe heb je die schaamte en negatieve ervaringen achter je gelaten? Heb je daar tips voor?
Kijk naar wat je wél in de hand hebt. En dat begint eigenlijk met alles rond het sportmoment. Kies allereerst een outfit uit waarin jij je goed en comfortabel voelt. Luister onderweg een muziekje dat je wat opzweept, waardoor je in een goeie vibe zit. Ik luister bijvoorbeeld graag naar Lizzo. En vooral: onthou dat je dit voor jezelf doet en doe het gewoon. Zo heb ik het ook gedaan. De coaches bij BIBI zijn bovendien super toegankelijk. Dus vind je het spannend? Zeg dat dan gewoon. Dan houden ze daar rekening mee, dat heb ik zelf mogen ondervinden.
Misschien blijven veel mensen streven naar dat ideaalbeeld omdat ze niet gelukkig zijn in hun lichaam. Welke tip zou je hen geven?
Ik zie zoveel dikke mensen om me heen die zichzelf dingen ontzeggen omdat ze zich niet graag zien. Mama’s die geen verjaardagsfeestje durven te organiseren bijvoorbeeld. Tess Holiday, een plussize model, schreef in haar boek over een moeder die haar vertelde dat haar zoon was overleden. Helaas had ze nergens een foto waar ze met haar zoon opstond, omdat ze nooit mee op de foto wilde. Dat is zó jammer. Je neemt zoveel ervaringen en herinneringen weg uit je leven, terwijl je er wél recht op hebt.
Ik wil je dit op het hart drukken: cijfer jezelf niet weg omdat je denkt dat je niet het ideale lichaam hebt. Of wacht niet tot je kilo’s bent afgevallen voor je vindt dat je een partner of een carrière verdient. Nee, de kansen zijn er en het is aan jou om ze te grijpen. Niemand behalve jij kan vrede sluiten met jouw lichaam.
Heb je nog een quote, tip of positieve noot om mee af te sluiten?
Mijn favoriete quote is: “Be the change you want to see in the world”. Jouw lichaam mag er zijn en je verdient het om ten volle te leven, ongeacht hoe je eruitziet. Zodra je dat omarmt, zodra jij lief bent voor jezelf, zal dat afstralen op de mensen in je omgeving. En zo creëer je een rimpeleffect. Verandering begint bij jou.
